Publicatie Trots Sint Tunnis
Door Ronald Korsten
En weer zijn het die Duitsers. “Dat we van de Engelsen zouden verliezen, hadden we ingecalculeerd. Dat zijn full-profs; krijgen gewoon een salaris van de overheid en zijn de Olympisch kampioenen van Tokyo. Maar van de Duitsers hadden we moeten winnen!” De teleurstelling is nog zichtbaar bij Hugo van Iersel, speler van ons nationaal rolstoelrugbyteam.
Bij het Europees Kampioenschap in Parijs hadden ze zich geplaatst voor de A-divisie. Een klassering bij de eerste vijf bij dit kampioenschap zou een plaatsing betekenen voor het wereldkampioenschap in Denemarken. “We hadden de verwachting dat dit ons zou moeten lukken. Helaas zat het niet mee en zijn we als zevende van de acht deelnemers zelfs weer gedegradeerd naar de B-divisie. Dat is echt onder ons niveau, maar we krijgen in dit najaar gelukkig alweer de kans om te promoveren naar de A-divisie.”
Aan het woord is Hugo van Iersel van de Lange Loop. In 2015 maakte hij een bijzonder onfortuinlijke duik in ondiep water en liep daarbij een hoge dwarslaesie op. Hierdoor heeft hij geen controle over zijn benen en slechts minimale controle over zijn armen en handen. Na een periode van intensieve revalidatie en hervatting van zijn middelbare school, is hij intussen student bedrijfskunde aan de Radbouduniversiteit in Nijmegen. “Gelukkig pik ik de lesstof vrij gemakkelijk op. Bediening van een laptop gaat wel, maar ik kan er eigenlijk maar één vinger voor gebruiken. Ik moet het dus niet hebben van mijn aantekeningen. Gelukkig kan je echter ook vrij eenvoudig samenvattingen krijgen van het aangeboden programma.”
Hugo doet intussen ook aardig wat ambassadeurswerk. Zo was hij al te zien op Zappsport en zijn er al diverse interviews geweest voor kranten en tijdschriften. Daarnaast is hij regelmatig te vinden op de dwarslaesie afdeling van de Maartens- kliniek om jongeren in de eerste tijd na het ontstaan van een dwarslaesie mentaal te ondersteunen.
Zijn uitlaatklep is het nationale rolstoelrugbyteam. Hij traint hiervoor tot zes keer per week: “Twee keer per week krachttraining, twee keer per week clubtraining en dan nog om de week een trainingsweekend. Ik heb voor mijn ongeval altijd veel gesport, speelde op hoog niveau hockey in Nijmegen. Als ik iets doe, wil ik er ook het beste in zijn. Ik kan niet rustig aan doen en vind het fijn om een belangrijke rol te hebben binnen ons team. Dit jaar ben ik voor het eerst een vaste speler. Voorheen was ik al blij wanneer ik een paar speelminuten kreeg. We groeien duidelijk met ons team en het ultieme doel voor ons zijn natuurlijk de paralympische spelen in Parijs in 2024. Dat zou echt helemaal super zijn.”
